In de werelditeratuur zijn de verhalen van ´onze eigen´ Belcampo, (pseudoniem van de studentenarts Herman Schönfeld Wichers, 1902-1990) nog altijd volstrekt uniek. Zijn verhalen worden vaak surrealistisch genoemd. Net als veel verhalen van Edgar Allan Poe en Saki zijn het ´idee-verhalen´, met als clou een idee dat in één zin is op te schrijven. Het hele verhaal is er vervolgens op gericht om dat ene, verrassende, idee over te bengen. Bij Belcampo is dat ´idee´ meestal een bizarre vondst, waarin vaak het boven-natuurlijke een rol speelt. Hij bereikt dit effect door soms maar één element in de werkelijkheid te veranderen en daarop consequent door te fantaseren. Wat gebeurt er als je jezelf in de trein tegenkomt? Hoe zou de Dag des Oordeels er uit zien in het gereformeerde plaatsje Rijssen en welke rol zou de schrijver daar zelf in kunnen spelen? Wat gebeurt er als de dingen in opstand komen tegen het misbruik dat de mensen van de aarde maken? Vaak krijgen zijn verhalen hierdoor bijna profetische dimensies. Verhalen als ´De dingen de baas´ en het intussen legendarische ´Het grote gebeuren´ zijn intussen klassiekers.