Een korte ´parabel´ over (on)tevredenheid over wat je hebt en wie je bent, en over alsmaar méér willen. Het is van oorsprong een volksverhaal uit Azië, door Multatuli verwerkt en gebruikt in zijn beroemde boek ´Max Havelaar´.
Eduard Douwes Dekker (1820 – 1887) was een Nederlandse auteur en bestuursambtenaar die vooral bekend is geworden vanwege zijn roman “Max Havelaar, of De koffij-veilingen der Nederlandsche Handel-Maatschappij”, die in 1860 verscheen onder het pseudoniem Multatuli (Latijn voor 'ik heb veel (leed) gedragen'). Het verhaal gaat over een man die ageert tegen het corrupte bestuur van Nederlands-Indië, dat de lokale heersers vaak zijn gang liet gaan, en is een felle aanklacht tegen de onderdrukking en uitbuiting van deze kolonie door Nederland. De roman heeft een grote invloed gehad op zowel de Nederlandse literatuur als de Nederlandse koloniale politiek. De Max Havelaar wordt algemeen gezien als het belangrijkste literaire boek in de Nederlandse geschiedenis. In moderne bewerkingen is het boek ook voor jonge lezers heel toegankelijk.
